بی تردید مطالعه ی تاریخ را باید از سطح آغازین آموزش شروع کرد و وظیفه ی معلمان و مربیان محترم است که دانش آموزان خود را به خواندن تاریخ علاقه مند کنند. بسیاری از ما حتی در بزرگ سالی نسبت به تاریخ شناخت درستی نداریم و در نتیجه به مطالعه ی آن هم رغبتی نشان نمی دهیم. در نهایت تصورمان این است که تاریخ سرگرمی خوبی است! و اکنون در عصر فن آوری های نو به این سرگرمی نیازی نیست!                                                                                                           

در حالی که تاریخ زبان گویای زندگی است؛ آن هم نه زندگی یک یا دو نفر؛ بلکه زندگی همه ی انسان ها و آن هم نه در یک یا دو مکان خاص؛ بلکه در گستره ی جغرافیایی سراسر گیتی. به راستی راهکار عملی و آسان مطالعه و بهره وری از تاریخ چیست؟

۱- ایجاد انگیزه و علاقه به آن در وجود خود؛ با طرح سؤال و جواب خواستن از اهل فن.

۲- شناخت منابع و آثار زیبای تاریخی. کتاب هایی که مطالعه ی آن ها سیر آگاهی های تاریخی را بر باغستان وجود ما جاری می کند.

۳- دقت در آثار باستانی و آن چه از انسان ها به جا مانده است.

۴- نگاه روشن بینانه و اندیشمندانه به آن چه که در هر روز بر ما و جامعه ی بشری می گذرد و تأثیر آن بر آن چه که در فرداها رخ می دهد.

۵- تلاش برای تحلیل این وقایع و نوشتن آن ها.

اما یک نکته را هرگز فراموش نکنیم و آن این که تاریخ را با نگاه مبتنی بر معرفت الهی و فطرت انسانی بخوانیم تا در نتیجه گیری ها دچار تحلیل ها، برداشت ها و قضاوت های اشتباه نشویم.